«Αν υπάρχει κάτι στη Γη που να μοιάζει με πρόοδο, η επιστήμη θα πρέπει να απαρνηθεί κάποια μέρα, εκών άκων, ιδέες τόσο τερατώδεις, όπως αυτές που υποστηρίζουν ότι οι φυσικοί της νόμοι διέπονται από τους ίδιους, κενοί από ψυχή και πνεύμα, και θα πρέπει να στραφεί προς τη Μυστική Διδασκαλία» (1)
Ε. Π. Μπλαβάτσκυ
«Τι επιφυλάσσει το μέλλον σε αυτό το παράξενο ον, τον άνθρωπο, που γεννήθηκε από μια πνοή, που είναι φθαρτός αν και αθάνατος, με τις τρομερές και θεϊκές δυνάμεις του; Ποια μαγεία θα δημιουργήσει στο τέλος; Ποιο θα είναι το μεγαλύτερό του κατόρθωμα, το επίτευγμα που θα στέψει τις προσπάθειές του;»
Ν. Τέσλα, στο άρθρο του "Το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρώπου"
Ένας από τους βιογράφους του έχει περιγράψει το Νίκολα Τέσλα ως «τον άνθρωπο που εφηύρε τον 20ο αιώνα». Και πράγματι έτσι είναι. Δεν πρόκειται μόνο για το μεγαλύτερο επιστήμονα και εφευρέτη όλων των εποχών (ο Αϊνστάιν, ο Μάξγουελ, ο Μαρκόνι είναι νάνοι σε σύγκριση με το μέγεθος του έργου του Τέσλα), καθώς όπου και να ρίξουμε τη ματιά μας συναντάμε εφευρέσεις που ο ίδιος ανέπτυξε ή λέγεται ότι πραγματοποίησε, και έχουμε αρκετούς λόγους για να το πιστέψουμε. Κινητά, ραδιοτηλεσκόπια, ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, ακτίνες Χ, εναλλασσόμενο ηλεκτρικό ρεύμα, επαγωγικός κινητήρας, δυναμό, κομπρεσέρ, μεγάφωνα, σωλήνες ανίχνευσης ηλεκτρονίων, υπεριώδεις ακτίνες, μαύρο φως, ρομποτική, θεραπείες μέσω μαγνητικών πεδίων, ιονιστές, λαμπτήρες φθορισμού, το ραδιόφωνο, ραντάρ, έρευνα για εξωγήινη νοημοσύνη (πρόγραμμα SETI[2]), ασύρματη μετάδοση ηλεκτρικής ενέργειας, τεχνητή ραδιενέργεια, ελεγχόμενη παραγωγή σφαιρικών ακτίνων και στατικών κυμάτων που συντονίζονται με αυτά της Γης, λαμπτήρας πυρηνικού βομβαρδισμού (που προηγήθηκε του κύκλοτρου), μέθοδοι για την ανεύρεση κοιτασμάτων χρυσού και άλλων μετάλλων μέσω των στατικών κυμάτων, χρήση της ιονόσφαιρας για τη μετάδοση ηλεκτρικών παλμών από τη μία πλευρά του πλανήτη στην άλλη, ακτίνα λέιζερ, το μέιζερ κ.λπ.
Αυτές είναι οι εφευρέσεις που αναγνωρίζονται σήμερα. Άλλες θα γίνουν αποδεκτές, όταν αποχαρακτηριστούν όλα τα έγγραφα που η ΣΙΑ διατηρεί ως απόρρητα στην υπηρεσία σκοτεινών συμφερόντων (και που τολμούμε να θεωρήσουμε ως μεγάλη απάτη εις βάρος της ανθρωπότητας): αεροσκάφη χωρίς την ανάγκη καυσίμων και με καταπληκτικές ταχύτητες (η τόση μυθολογία που έχει αναπτυχθεί για τα UFO είναι πιθανόν να οφείλεται σε στρατιωτικές μηχανές που χρησιμοποιούν την τεχνολογία Τέσλα), ηλεκτρικές γεννήτριες αέναης διάρκειας(3), αυτοκίνητα που δεν χρειάζονται καύσιμα, ηλεκτρική ενέργεια ή συντήρηση(4), αποσαθρωτές, η περίφημη Ακτίνα Θανάτου, καθώς και πολλές άλλες εφευρέσεις που αγνοούμε, αλλά για τις οποίες ο επιστήμονας αυτός είχε μιλήσει κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Ωστόσο, και σε αντίθεση με τον Έντισον, ο Τέσλα είναι ελάχιστα γνωστός και μέχρι πριν από πολύ λίγα χρόνια λίγοι, με εξαίρεση στην πατρίδα του την Κροατία, είχαν στήσει άγαλμα προς τιμήν του. Υπάρχει μια πληθώρα ενδείξεων για το πώς η ΣΙΑ οργάνωσε, ήδη πριν από το θάνατό του, μια εκστρατεία δυσφήμισης εναντίον του επιστήμονα, πώς έκλεψε τα έγγραφά του (λίγα, αφού διατηρούσε όλα τα πρωτότυπά του στην εκπληκτική μνήμη του[5]) και πώς μετά το θάνατό του προσπάθησε να οδηγήσει την επιστήμη του στη λήθη και να ανακόψει όλους τους τομείς έρευνας και πειραματισμού που είχε ανοίξει. Είναι επίσης πιθανό, και αυτό υπαινίσσονται ορισμένοι επιστημονικοί ερευνητές, η ΣΙΑ να χειραγώγησε ή ακόμη και να απέκρυψε τη σημασία ορισμένων επιστημονικών πειραμάτων, προκειμένου να υποβαθμίσει τη φιλοσοφία και την επιστήμη του Τέσλα.
Όλη η επιστημονική φιλοσοφία του Τέσλα στηρίζεται στην ύπαρξη του αιθέρα ως αγώγιμου μέσου όλων των ηλεκτρικών, θερμικών, φωτεινών κ.λπ. ενεργειών. Ολόκληρη η Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν στηρίζεται με τη σειρά της στη μη ύπαρξη αυτού του αιθέρα και στο ότι η ταχύτητα του φωτός παραμένει σταθερή σε κάθε περίσταση. Από τα τέλη του 19ου αιώνα και κατά τη διάρκεια των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα πραγματοποιήθηκαν διαφορετικές μετρήσεις της ταχύτητας του φωτός στις διάφορες κατευθύνσεις του χώρου. Το πείραμα-κλειδί για τη μέτρηση της ταχύτητας του φωτός σε οποιαδήποτε κατεύθυνση είναι το interferometro (συμβολόμετρο) των Michelson-Morley. Μια φωτεινή ακτίνα περνά μέσα από έναν ημιδιαφανή κρύσταλλο και χωρίζεται στα δύο. Ένα σύστημα με κάτοπτρα κατευθύνει τη μία από τις δύο παραχθείσες ακτίνες προς μια κατεύθυνση του χώρου και την άλλη σε κατεύθυνση κάθετη προς την πρώτη. Στη συνέχεια οι ακτίνες ενώνονται και έτσι μπορούμε να παρατηρήσουμε το φαινόμενο της συμβολής (δεδομένου ότι το φως είναι κύμα). Σύμφωνα με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να διαπιστώσουμε εάν η ταχύτητα είναι μεγαλύτερη, μικρότερη ή ίση. Εάν η Γη κινούταν σύμφωνα με αυτόν τον υποθετικό (ή μη) αιθέρα, η τελική ταχύτητα του φωτός -σύμφωνα με τους επικριτές της υπόθεσης του αιθέρα- θα είναι η αρχική ταχύτητα συν αυτή που έχει η Γη κατά τη μετατόπισή της στο διάστημα (αιθέρας).
Μετά από πολλά πειράματα, τα τελευταία από τα οποία πραγματοποιήθηκαν με λέιζερ, το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο: η ταχύτητα του φωτός είναι ίδια είτε αυτό πηγαίνει σύμφωνα με την κίνηση της Γης είτε αντίθετα (6). Αυτό οδήγησε τον Αϊνστάιν να απορρίψει την ιδέα του αιθέρα, στον οποίο αποδίδονται τόσο αντιφατικές ιδιότητες, όπως απαιτείται από αυτόν. Ωστόσο η απόρριψη της ιδέας του αιθέρα δεν είναι με κανένα τρόπο ένα άμεσο συμπέρασμα του πειράματος των Michelson-Morley. Η μετάδοση του κύματος εξαρτάται πάντα από τη φύση του μέσου και όχι από την ταχύτητά του. Το ηχητικό φαινόμενο Doppler (όπως ο φωτεινός Doppler-Fizeau) δεν αυξάνει ούτε μειώνει την ταχύτητα μετάδοσης του κύματος παρά μόνο τη συχνότητά του. Εάν αυτό ισχύει για τον ήχο, γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για το φως; (Το πρόβλημα το συναντάμε μόνο αν λάβουμε υπόψη τη σωματιδιακή φύση του φωτός). Έτσι αν ήταν σταθερός ο αιθέρας και η Γη μετατοπίζεται σαν ένα γιγάντιο πλοίο στους κόλπους του, άρα ο αιθέρας ακολουθούσε τη Γη σαν ένα αόρατο κάλυμμα, με την ταχύτητα του φωτός να μένει σταθερή. Ο ίδιος ο Αϊνστάιν, στο τέλος της ζωής του, στράφηκε στην ιδέα του αιθέρα. Είναι εντελώς παράλογο, σύμφωνα και με την πιο απλή λογική, να πούμε ότι το φως είναι ένα ηλεκτρομαγνητικό κύμα και ότι δεν έχει ένα μέσο που να μεταφέρει τους κυματισμούς ή ένα στήριγμα για τη δόνηση. Γνωρίζουμε την απάντηση της επιστήμης: η ηλεκτρική μεταβολή ή ο ηλεκτρικός κυματισμός παράγει τη μαγνητική και η μαγνητική με τη σειρά της την ηλεκτρική, αλλά εάν δονείται ή προχωρά με κύματα, τότε μας είναι απαραίτητη η ιδέα ενός μέσου. Εκ των πραγμάτων, η Φυσική και η Κοσμογονία της σύγχρονης εποχής προικίζουν το κενό διάστημα με μια σειρά από ιδιότητες που μας κάνουν να σκεφτούμε τον αιθέρα των Προσωκρατικών: διηλεκτρική σταθερά, συμβατική μονάδα ελαστικότητας, ηλεκτρική αγωγιμότητα και μαγνητική ευαισθησία/ευπάθεια, αγωγιμότητα, αντίσταση στη διέλευση ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων και πολλά άλλα.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι αντιλήψεις για τη σκοτεινή ύλη, τη σκοτεινή ενέργεια ή την επιταχυνόμενη επέκταση δεν προέκυψαν ως φυσικά πρακτικά συμπεράσματα αλλά σχεδόν ως μαθηματικά τεχνάσματα, προκειμένου να εξηγηθούν τα τόσο αντιφατικά και ανεξήγητα δεδομένα, που οι αστροφυσικοί συναντούν σε σχέση με τις βαρυτικές ανωμαλίες. Μήπως αυτό που είναι λανθασμένο να είναι η ίδια η Θεωρία της Βαρύτητας, την οποία οι νέες γενιές των φυσικών θέτουν υπό αμφισβήτηση;