Οι Πασχαλινές γιορτές είναι συνδυασμός χριστιανικών και φυσιολατρικών εθίμων που προέρχονται από την αρχαιότητα. Η έξοδος των ανθρώπων στο ύπαιθρο, η ανθοφορία του Λαζάρου, των Βαΐων και του Επιταφίου, έθιμα λαϊκών παραστάσεων με νεκραναστάσεις έχουν αναβλαστικό χαρακτήρα. Το ίδιο και οι τελετουργικοί χοροί του Πάσχα και του Αϊ-Γιώργη. Άλλωστε, το έθιμο της πασχαλινής λαμπάδας είναι κατάλοιπο αρχαίων Τελετών Φωτιάς, συμβολίζοντας τον Ήλιο της Άνοιξης.

Στη Λέσβο, τη Θράκη, τη Σκύρο, την Κρήτη, την Κύπρο, την Ήπειρο κ.α. υπάρχουν έθιμα που αναπαριστούν το θάνατο και την ανάσταση του Λαζάρου, συνδεμένα με την πάλη ανάμεσα στο Χειμώνα και την Άνοιξη.

Την Κυριακή των Βαΐων ομάδες παιδιών προσφέρουν στους δρόμους τα βάγια. Τα Βάγια (κλαδιά δάφνης, μυρτιάς και ιτιάς) θεωρείται ότι έχουν γονιμοποιητική, θεραπευτική και αποτρεπτική κάθε κακού δύναμη. Στην αρχαία Ελλάδα γινόταν κάτι παρόμοιο με την «ειρεσιώνη», το θαλερό κλαδί στολισμένο με καρπούς, που περιέφεραν τα παιδιά στη διάρκεια των ανοιξιάτικων γιορτών.

Έθιμα της Μεγάλης Παρασκευής και του Επιταφίου θυμίζουν έντονα «τους κήπους του Αδώνιδος»,κατά τη διάρκεια των οποίων, όπως και τώρα, γυναίκες πένθιμα ντυμένες θρηνούσαν τον Άδωνι, το θεό που πεθαίνει και ανασταίνεται την Άνοιξη, όπως και ο Χριστός, ο Διόνυσος, ο Όσιρις, η Περσεφόνη...

Τα κόκκινα αυγά, κοσμογονικό σύμβολο, συνδέονται με τον τάφο, απ’ όπου ξεπηδά η ζωή (αναγέννηση ή μετενσάρκωση ) και το τσούγκρισμά τους είναι κι αυτό μια συμβολική διευκόλυνση της νέας ζωής και χαιρετισμός «φιλικής πάλης», που υποβοηθά τη φύση στις παραγωγικές της προσπάθειες.

Το φως της Ανάστασης έχει όλα τα χαρακτηριστικά της «νέας φωτιάς». Μ’ αυτό ανανεώνεται το φως του καντηλιού στο εικονοστάσι και η φωτιά. Ακόμα έχει δύναμη αποτρεπτική και γονιμοποιητική.

Σε πολλές περιοχές γίνονται αγώνες μεταξύ αντίπαλων ομάδων και συναντάμε επίσης το έθιμο της κούνιας, όπως στα αρχαία Ανθεστήρια την «αιώρα».

Σε κάποιες περιοχές ανάβουν μεγάλες φωτιές τη Μ. Τετάρτη, τη Μ. Πέμπτη, τη Μ. Παρασκευή και την Κυριακή της Ανάστασης. Μερικές φορές καίνε στη φωτιά το «Μάρτη», άλλες φορές πάλι το ομοίωμα του Ιούδα. Το γεγονός ότι οι φωτιές ανάβουν σε διαφορετικές ημέρες, και όχι πάντοτε για το κάψιμο του Ιούδα, δείχνει ότι η προέλευση αυτών των πυρών ανάγεται στις αρχαίες ηλιακές λατρείες, τις σχετισμένες με τις φωτιές της Άνοιξης και της Εαρινής Ισημερίας.

Με τις ανοιξιάτικες γιορτές συνδέεται και η ημέρα του Αγίου Γεωργίου. Αυτή την ημέρα γίνονται περιφορές της εικόνας του αγίου, θυσίες αρνιών από τους βοσκούς, χοροί, τραγούδια, αγώνες δρόμου και ιπποδρομίες.