ΑΡΘΡΑ
Μια πλούσια αρθογραφία, σχετικά με τη φιλοσοφία, την ψυχολογία, τον εσωτερισμο, την επιστήμη και άλλα ένδιαφέροντα θέματα.
Υδωρ Αιμα

Δύο Μυστηριακά Υγρά

ΤΟ ΥΔΩΡ

Παρόλο που το νερό θεωρείται το πιο κοινό υγρό του πλανήτη μας και συνηθίζουμε να πιστεύουμε πως ξέρουμε τα πάντα γι’ αυτό το τόσο άφθονο και απαραίτητο για τη ζωή στοιχείο, η αλήθεια όμως είναι πως μέσα του κρύβει πολλά και θαυμαστά μυστήρια. 

Ακόμα και το παραμικρό πρωτόζωο, το χαμένο στον απέραντο ωκεανό, τρέφεται από ένα «αίμα», εκατομμύρια φορές πλουσιότερο, τουλάχιστον ποσοτικά αν όχι ποιοτικά, απ’ το δικό μας. Ίσως η ιδέα να φαίνεται λίγο παράξενη, μέχρι να αρχίσει να καταλαβαίνει κανείς ότι για κάθε πρωτόζωο η θάλασσα είναι ένα είδος αίματος, στην οποία ζει βυθισμένο. Όπως ακριβώς εμείς οι άνθρωποι ζούμε βυθισμένοι στον αέρα, που πράγματι στην επόμενη κλίμακα είναι ένας ωκεανός ζωής και ενέργειας. Οι αρχαίοι Ινδοί φιλόσοφοι ονόμαζαν αυτόν τον «ωκεανό ζωής» Χίβαμ Πράναμ και έλεγαν ότι συνδέεται με την ηλιακή θάλασσα, στην οποία πλέουν τα αστρικά πλοία, για τα οποία μας μιλούν συμβολικά οι αρχαίες μυθολογίες. 

nea acropoli ydor aima

Μέσα στη θάλασσα το πρωτόζωο απορροφά το οξυγόνο και τα ορυκτά άλατα που αυτή εμπεριέχει, το ίδιο ακριβώς όπως τα κύτταρα των ιστών του σώματός μας τα προσλαμβάνουν απ’ το αίμα μας. Και αποβάλει τα περιττά στη θάλασσα όπως και οι ιστοί μας το κάνουν στο αίμα.   

Η ζωή εμφανίστηκε πιθανόν πρώτα στη θάλασσα, όπου δημιουργήθηκε από άλατα ενεργοποιημένα ή και γονιμοποιημένα από τις ακτίνες του ήλιου. Ύστερα η ζωή διώχθηκε από αυτόν τον υδάτινο παράδεισο και έπρεπε να μάθει να αναπτύσσεται μόνη της. 

Η ζωή αυτή αύξησε από τότε την πολυπλοκότητά της αλλά το εσωτερικό  «περιβάλλον»  (το αίμα)  έμεινε, σαν αντανάκλαση του εξωτερικού «περιβάλλοντος» (θάλασσα), που στους μήνες της κυοφορίας αντιστοιχεί στο αμνιακό υγρό που πλέει το έμβρυο μέσα στη μήτρα της μητέρας του. Γιατί, όπως είναι πλέον γνωστό, υπάρχει ένας αναλογικός παραλληλισμός μεταξύ της οντογένεσης (γέννηση και εξέλιξη του όντος) και της φυλογένεσης (γέννηση και εξέλιξη της ανθρωπότητας). Έτσι το έμβρυο επαναλαμβάνει σε μικρογραφία μηνών μια διαδικασία που διήρκησε εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης. Και το αμνιακό υγρό μοιάζει πολύ με το νερό της θάλασσας. 

ydor4

Μεταξύ όμως των δύο αυτών υδάτινων «περιβαλλόντων» ή μέσων (δεν θα αναφερθούμε σ’ αυτό το άρθρο στο εναέριο, εξίσου μυστηριακό περιβάλλον του πλέον ώριμου όντος της ξηράς), εξακολουθεί να υπάρχει ισορροπία, και το αίμα είναι η ευαίσθητη «πλάκα» μέσα από την οποία και ανάμεσα στις εποχές, γίνεται αισθητή η ισορροπία αυτή. Οι ρυθμοί της κοινωνικής ζωής, όπως και της κοσμικής ζωής, θα επιδράσουν πάνω σ’ αυτήν, η οποία με τη σειρά της προβάλει τους ρυθμούς της γύρω. Κάθε ζωντανό ον έχει ένα περιβάλλον, ένα μέσο ή εσωτερική σφαίρα δράσης, που αποτελείται από ένα σημαντικό, κοινό υπόβαθρο που το δένει με το γένος, και από ένα προσωπικό (καρμικό θα λέγαμε) υπόβαθρο, που το ξεχωρίζει από τα άλλα μέλη του γένους.  Έτσι αυτό το ον είναι ταυτόχρονα ένα και όλα. 

Αλλά πριν μπούμε στο καθαυτό θέμα του αίματος, είναι προτιμότερο να ασχοληθούμε με το εξωτερικό και «γεωπλανητικό» πανομοιότυπό του που είναι το νερό. Το θέμα του νερού έχει επίσης μια πολυπλοκότητα που δύσκολα φαντάζεται ο μέσος άνθρωπος. Γιατί το νερό, που ανέκαθεν μας παρουσιάζεται σαν πρότυπο του τέλειου υγρού, μέχρι του σημείου να χρησιμοποιηθεί για να καθιερωθούν οι περισσότερες φυσικές σταθερές, είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα σταθερό και τέλειο υγρό. 

Κατ’ αρχάς, το νερό δεν είναι μια μοναδική χημική ένωση, γιατί αν υποστεί διαδοχικές αποστάξεις μέχρι να γίνει «χημικώς καθαρό» αποκτούμε μια ένωση από τουλάχιστον 18 σύνθετα σώματα, εφόσον υπάρχουν τρία ισοτοπικά υδρογόνα (υδρογόνο, δευτέριο, τρίτιο) και τρία οξυγόνα (16, 17 και 18) που οι συνδυασμοί τους, δηλαδή το κοινό νερό (Η2Ο), το βαρύ ύδωρ (D2O) και το υπέρβαρο ύδωρ (Τ2Ο), που είναι συνηθισμένο στα ειδικά εργαστήρια, καθώς και το ημιβαρύ ύδωρ (DHO), που δυσκολότερα απομονώνεται, αλλά είναι επίσης αρκετά γνωστό. 

Πρέπει επίσης να αναφέρουμε ότι ο καθηγητής Dergagin του πανεπιστημίου της Μόσχας κατάφερε να απομονώσει άλλο ένα είδος νερού, που παρότι έχει χημικό τύπο ίδιο με το κοινό νερό, η πυκνότητά του είναι 40% μεγαλύτερη, βράζει πάνω από τους 200 βαθμούς Κελσίου, δεν εξατμίζεται και δεν παγώνει, αν και στους 50 βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν γίνεται ελαφρώς κολλώδες. Ο ατμός του μπορεί να θερμανθεί μέχρι τους 800 βαθμούς Κελσίου χωρίς να μετατραπεί σε κοινό νερό όταν κρυώσει. Το μοριακό βάρος του νερού αυτού είναι 72, ενώ του κοινού νερού είναι 18, πράγμα που δείχνει ότι για να γίνει ένα μόριο αυτού του νερού, πρέπει να ενωθούν στενά τα μόρια του κοινού νερού, που αν και είναι δυνατό να γίνει σε κανονική θερμοκρασία, είναι όμως αδιανόητο στους 800 βαθμούς Κελσίου, και επομένως αντιτίθεται σε όλους τους γνωστούς φυσικούς νόμους. Φαινόμενα παρόμοια, όπως θα δούμε, παρουσιάζονται στα φορτισμένα νερά που έχουν θεραπευτικούς και θρησκευτικούς σκοπούς, που είτε φορτίζονται από τον άνθρωπο είτε από κάποια ιερά τελετουργικά ή φυσικά αντικείμενα (μέταλλα, πετράδια, γεωμετρικά κρύσταλλα ή σχήματα, μουσική, χρώματα κ.τ.λ.). 

Αναφέρουμε όλα αυτά για να δείξουμε την περιπλοκότητα που παρουσιάζει η μελέτη του νερού, παρόλη την απλότητα που εκ πρώτης όψεως φαίνεται να δείχνει η χημική ανάλυσή του. 

Όταν βρισκόμαστε μπροστά σε καθαρό νερό (την ένωση των διαφόρων νερών που μας δίνει η απόσταξη) οι περιπλοκότητες για τη μελέτη του εξακολουθούν να υπάρχουν και μάλιστα πολλαπλασιάζονται. Όλες οι φυσικές σταθερές είναι ακανόνιστες, παρόλο που, όπως είπαμε και πριν, πολλές απ’ αυτές έχουν παρθεί σαν μονάδες. Ας δούμε μερικά αινιγματικά παραδείγματα:

Στα θερμόμετρα μας φαίνεται ότι η θερμοκρασία βρασμού του νερού είναι 100 βαθμούς Κελσίου. Αλλά αν πάρουμε αποσταγμένο νερό και με διαρκή βρασμό σε χαμηλή πίεση αφαιρέσουμε όλο τον υπάρχοντα αέρα και ύστερα προσπαθήσουμε να το ξαναβράσουμε, θα δούμε ότι μπορεί να φτάσουμε στους 180 βαθμούς Κελσίου χωρίς να το καταφέρουμε. Όμως προσοχή! Το παραμικρό σωματίδιο σκόνης που θα πέσει μέσα στο νερό κατά τη διάρκεια του πειράματος, μπορεί να προκαλέσει τρομερή έκρηξη! 

Όλα τα χημικά εγχειρίδια μας λένε ότι ο πάγος είναι ελαφρύτερος από το υγρό νερό. Όμως στην πραγματικότητα υπάρχουν 6 αλλοτροπικές μορφές του πάγου, απ’ τις οποίες μια μόνο είναι αυτή που μας περιγράφουν τα σχολικά βιβλία. Οι άλλες πέντε είναι βαρύτερες από το υγρό νερό…

Ξέρουμε επίσης ότι στους 0 βαθμούς Κελσίου το νερό γίνεται πάγος, αλλά αυτό που δεν λέγεται συνήθως είναι ότι, σύμφωνα με τους νόμους της μοριακής φυσικής, το νερό θα έπρεπε να στερεοποιηθεί σε λιγότερο από τους 80 βαθμούς Κελσίου κάτω από το 0. Για να παρακαμφθεί αυτή η δυσκολία, οι επιστήμονες έπρεπε να φτάσουν στο συμπέρασμα ότι, στο νερό τα μόρια δεν είναι ελεύθερα αλλά συνδεδεμένα μεταξύ τους, σχηματίζοντας αυτό που ονομάζεται «πολύ-ύδωρ», δηλαδή πολυμερισμένο νερό,  στο οποίο η δύναμη ένωσης μεταξύ των διαφόρων μορίων, παρόλο που είναι 20 φορές μικρότερη απ’ αυτήν που ενώνει τα άτομά τους, εντούτοις είναι αρκετή για να γίνουν «κολλώδη» τα μόρια αυτά. Να ενώνονται δηλαδή εύκολα μεταξύ τους από τη μια και να είναι δύσκολο να χωριστούν από την άλλη. Αυτό θα εξηγούσε το μεγαλύτερο ποσό θερμότητας που χρειάζεται για να λιώσει ο πάγος, δηλαδή τους 0 βαθμούς Κελσίου, αντί για τους –80 βαθμούς Κελσίου, όπως θα έπρεπε κανονικά να γίνεται. 

Άλλο παράδοξο είναι ότι, ενώ το νερό είναι κακός ηλεκτρολύτης, όμως διαλύει και ιοντοποιεί πολύ μεγάλο ποσό ουσιών, ενώ μεγάλος αριθμός απ’ αυτές που δεν διαλύονται περνούν σε κολλώδη κατάσταση, έτσι ώστε το νερό, που η θρεπτική του αξία είναι μηδαμινή, μετατρέπεται απ’ το γεγονός αυτό σε κύριο συστατικό των έμβιων όντων και, στην πιο απαραίτητη τροφή, εφόσον πεθαίνει κανείς δέκα φορές γρηγορότερα, από δίψα παρά από πείνα. 

Αλλά δεν βρίσκεται όλο το νερό που υπάρχει στα ζωντανά όντα σε μια μόνο κατάσταση. Ενεργεί σαν διαλυτικό, αλλά επίσης είναι συνδεδεμένο με τα κυτταρικά κολλοειδή σε μια πολύ ειδική κατάσταση. 

Αν μειώσουμε τη θερμοκρασία σ’ ένα κομμάτι κρέας στους 20 βαθμούς Κελσίου ή ακόμα στους 60 κάτω από το μηδέν, δεν μετατρέπεται σε πάγο όλο το νερό. Το φαινόμενο αυτό δεν οφείλεται σε μια κοινή υπερτήξη ή σε μια κρυοσκοπική κάθοδο λόγω των αλάτων που το κρέας περιέχει διαλυμένα, γιατί γι’ αυτό θα χρειαζόταν μια συγκέντρωση αλάτων πολύ μεγαλύτερη απ’ αυτήν πουν μπορεί να υπάρχει στους ζωικούς ή φυτικούς ιστούς. Από την άλλη μεριά, αν αναλύσουμε την καμπύλη θερμόλυσης διάφορων κρεάτων, θα δούμε ότι πάντα παράγεται ένα σημείο στροφής γύρω στους 62 βαθμούς Κελσίου.

Όλα αυτά μας αποδεικνύουν την ύπαρξη δυο ειδών νερού στους ζωντανούς ιστούς, που το ένα συγκρατείται πιο πολύ από το άλλο και δεν αποχωρίζεται, ούτε κατά τη διάρκεια αναβρασμού, ούτε της ψύξης. Αυτό το ειδικό είδος νερού, το οποίο ονομάζεται φυσιολογικό νερό, είναι πιθανόν να σχηματίζει συμπλέγματα ή συμπλέγματα μοριακών δικτύων με τα συστατικά στοιχεία των κυττάρων. Και εδώ είναι το σημείο-κλειδί της όλης υπόθεσης! Η ικανότητα αυτή του νερού να πολυμερίζεται, για να σχηματίσει ασταθείς μοριακές ενώσεις, είναι η βάση της ζωής. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ενώ το νερό είναι υγρό, είναι όμως ένα τόσο ειδικό υγρό, που θυμίζει την κρυσταλλική μορφή του πάγου απ’ τον οποίο προέρχεται. Εξακολουθεί να είναι ένα ενδιάμεσο μεταξύ της στερεάς και της υγρής κατάστασης και κατέχει μια εξαιρετικά ασταθή ημικρυσταλλική δομή που το κάνει πολύ ευαίσθητο στις παραμικρές εξωτερικές επιδράσεις, μαγνητικές, ενεργειακές, ακόμα και στις ψυχικές και νοητικές δυνάμεις. 

Ο καθ. Πικκάρντι, ήδη το 1962 έλεγε: 

‘Ίσως να είναι το νερό και το υδάτινο σύστημα αυτά που επιτρέπουν στους ζωντανούς οργανισμούς να αντιδρούν μπρος στις εξωτερικές δυνάμεις, γιατί η ύπαρξη μιας τόσο λεπτής και ευαίσθητης δομής επιτρέπει να υποθέσουμε ότι, με κατάλληλα, μέσα θα μπορούσε να αλλαχθεί η ίδια του η δομή με άπειρους τρόπους, και έτσι μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το νερό είναι ευαίσθητο σε ακραία λεπτές επιδράσεις και ικανό να προσαρμοστεί στις πιο ποικίλες καταστάσεις, όπως κανένα άλλο υγρό δεν μπορεί να κάνει.’

Ανακεφαλαιώνοντας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το νερό, εκτός απ’ το ότι είναι το κυριότερο στοιχείο για την ύπαρξη της ζωής, είναι επίσης ο πιο απλός και αποτελεσματικός καταλύτης που υπάρχει. Το νερό, χάρη στις πολυδομικές αλλαγές του, είναι ικανό να συσσωρεύει μέσα του την παραμικρή ενεργειακή αλλαγή που παράγεται στο περιβάλλον, για να τη χρησιμοποιήσει με την σειρά του, για άλλη μια αλλαγή. Και ας μην ξεχνάμε ότι η θερμοκρασία σταθεροποίησης του νερού είναι μεταξύ 35 με  40 βαθμούς Κελσίου, που τυχαίνει να είναι η μέση θερμοκρασία του σώματος!

Τα πειράματα του καθηγητή Πικκάρντι ήταν σημαντικά για να καταλάβουμε τις αινιγματικές ενεργειακές ιδιότητες του νερού. Ας το εξηγήσουμε. Το νερό αφήνει ασβεστιακές καθιζήσεις στους λέβητες και τις συσκευές που το περιέχουν, οι οποίες φτάνουν στο να επηρεάζουν σοβαρά τη λειτουργία τους και έτσι χρειάζεται να αφαιρούνται κατά περιόδους. Γι’ αυτήν τη διαδικασία υπάρχουν διάφορες μέθοδοι, αλλά η αποτελεσματικότερη είναι να προστεθεί στους λέβητες νερό ειδικά επεξεργασμένο ή ενεργοποιημένο. 

Τη μέθοδο αυτήν την περιγράφει ο Πικκάρντι ως εξής: 

Ένα γυάλινο δοχείο, που περιέχει μια σταγόνα υδράργυρο και είναι γεμάτο με νέον σε χαμηλή πίεση, ανακατεύει αργά το νερό. Όταν κινηθεί το δοχείο στο νερό ο υδράργυρος τρίβεται στο γυαλί. Ο ηλεκτρικός μανδύας μεταξύ του υδράργυρου και του γυαλιού σπάει παράγοντας μια φωτεινή εκφόρτιση ερυθρού χρώματος μέσα από το νέον. Το νερό που έρχεται σε επαφή με το γυαλί ενεργοποιείται.

Αυτό το ενεργοποιημένο νερό όχι μόνο παύει να αφήνει ασβεστιακές καθιζήσεις αλλά επιπλέον διαλύει την κρούστα από τις υπάρχουσες, που ξεκολλάνε με μορφή λάσπης. 

Όπως βλέπουμε, έχουμε τώρα άλλο ένα είδος νερού, το οποίο μοιάζει στα αποτελέσματα του με το νερό που φορτίζεται μέσα σε μια πυραμιδική γεωμετρική μορφή. Και τα δυο αυτά είδη νερού προκαλούν παράξενα και θαυματουργά, ακόμα και θεραπευτικά φαινόμενα. Είναι όμως δυο διαφορετικά πράγματι νερά Πιθανόν όχι. Το νερό που φορτίζεται παραμένοντας μέσα σε πυραμίδα μέρες, ενεργεί στις ασβεστιακές καθιζήσεις των εργοστασιακών λεβήτων όπως το νερό του Πικκάρντι. 

Όπως είναι γνωστό, το νερό, το φορτισμένο σε πυραμίδα (αλλά και το φορτισμένο από τα χέρια ή από τις σκεπτομορφές ορισμένων προικισμένων ατόμων) έχει καταπληκτικά αποτελέσματα στην ανάπτυξη φυτών, στις μουμιοποιήσεις και στην καθυστέρηση της αποσύνθεσης (ακόμα και στην τέλεια αναστολή αυτής), σε θεραπευτικές διαδικασίες κ.τ.λ.

Σχετικά με αυτά, κάποια εξήγηση αναφέρεται σ’ ένα άρθρο του Δρ. E.H.Frei, Διευθυντή του τμήματος ηλεκτρονικής του ινστιτούτου WEIZMANN που παρουσιάστηκε στο περιοδικό «BULLETIN OF THE ATOMIC SCIENTIST» τον Οκτώβριο του 1972, με τίτλο «Ιατρικές εφαρμογές του μαγνητισμού» απ’ όπου παραθέτουμε το παρακάτω απόσπασμα: 

«Ο LABES εισηγήθηκε ότι τα μαγνητικά πεδία μπορούν να επιδράσουν στις ζωτικές διαδικασίες μέσα από τους υγρούς κρυστάλλους, που είναι ενδιάμεσες φάσεις μεταξύ στερεάς και της καθαυτό υγρής κατάστασης της φύσης, καθώς και ότι βρίσκονται σε πολλές οργανικές συνθέσεις. Σ’ αυτά τα κρύσταλλα υπάρχει αισθητός προσανατολισμός προς μερικές κατευθύνσεις, αλλά επίσης ελευθερία κινήσεων. Ο Δρ. SVEDVERG απέδειξε ότι πολλά υγρά κρύσταλλα σε πεδία των 1000 GAUSS μπορεί να έχουν μεγάλη σημασία στη διάδοση των δεικτών των χημικών αντιδράσεων στα μαγνητικά πεδία. Στα ζωντανά σώματα υπάρχουν υγρά κρύσταλλα και ουσίες, μέσα από τα οποία ο δείκτης των ζωτικών διαδικασιών μπορεί να επηρεάζεται».. 

Και όπως είναι γνωστό ο άνθρωπος, καθώς και πολλά ανώτερα ζώα, σχηματίζουν ηλεκτρομαγνητικά πεδία, αυτά που ο εσωτερισμός ονομάζει «αύρα» ή «αιθερικό» σώμα και η επιστήμη έχει φωτογραφήσει εν μέρει με τη μηχανή Κίρλιαν. 

 

ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΑΤΟΠΤΡΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

blood cellsΌπως είπαμε, υπάρχει μια αντιστοιχία μεταξύ του νερού σαν το αίμα του πλανήτη και του ζωικού αίματος, άρα και του ανθρώπινου. 

Από την αρχαιότητα η ανθρωπότητα έδινε μεγάλη σημασία στο κόκκινο αυτό αινιγματικό υγρό. Του απέδιδε μαγικές ιδιότητες και μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με δυσμενή ή ευμενή αποτελέσματα, σε θυσίες, συνθήκες, ιεροτελεστίες κ.τ.λ. Τόσο στην Παλαιά Διαθήκη όσο και στα ιερά βιβλία άλλων θρησκειών και μυθολογιών, ο ρόλος του αίματος απέναντι στους θεούς και τους ανθρώπους υπήρξε σημαντικός. 

Στην εποχή μας η επιστήμη έχει αντικαταστήσει τη μυστικιστική και μαγική αντίληψη και ανέλαβε μια ψυχολογική μελέτη του αιματικού υγρού, ξεπερνώντας πλέον την απλή ανατομικό-φυσιολογική ανάλυση που άρχισε πριν από δύο αιώνες. Η έρευνα αυτή δεν έχει ακόμα επαληθεύσει το μυστικισμό των αρχαίων και των σημερινών θρησκευτικών  αντιλήψεων σε μερικά θέματα ταμπού που καθιερώθηκαν με την πάροδο των αιώνων. Συμφωνεί όμως απόλυτα σε κάτι θεμελιώδες: τη σημασία του αίματος σαν υπόβαθρο των φυσικών αλλά και των ψυχικών δράσεών μας. Το αίμα είναι καθαρά ατομικό: δεν υπάρχουν άνθρωπου με το ίδιο αίμα, όπως και δεν υπάρχουν δυο άτομα εντελώς όμοια. Όμως μέχρι τις αρχές του αιώνα μας, παρά την ύπαρξη ορισμένων μεταφυσικών μύθων, ο κόσμος πίστευε ότι δεν υπήρχε παρά μόνο ένα μοναδικό είδος ανθρώπινου αίματος, διαφορετικό απ’ των ζώων, αλλά παρόμοιο σ’ όλους τους ανθρώπους. Είναι οι πρώτοι πειραματισμοί μετάγγισης ανθρώπινου αίματος, που μερικές έγιναν επιτυχώς (τυχαία) ενώ πολλές άλλες είχαν θανατηφόρα αποτελέσματα και οδήγησαν τον Δρ. LANSTEINER στην ανακάλυψη της ύπαρξης ασυμβίβαστων μεταξύ των αιματικών τύπων. Κάποιοι τύποι αίματος, όταν αναμειγνυόταν γίνονταν θρόμβοι, ενώ άλλοι μπορούσαν να αναμειχθούν ακίνδυνα. Ο Αυστριακός επιστήμονας κατέληξε έτσι να διακρίνει τέσσερις μεγάλες ομάδες αίματος, μέσα στις οποίες περιλαμβάνονται όλοι οι ανθρώπινοι τύποι αίματος: Α, Β, Ο, και ΑΒ. 

Παρόλο που αργότερα ανακαλύφθηκαν πολλές υποομάδες και η ταξινόμηση συνεχίζεται επ’ άπειρον, οι κύριες ομάδες εξακολουθούν να είναι τέσσερις. 

Σιγά-σιγά, πολυάριθμοι ερευνητές όλου του κόσμου παρατήρησαν μαζί με τις βιοχημικές διαφορές που χαρακτηρίζουν τις ομάδες αυτές και τις φυσιολογικές και ψυχολογικές συμπεριφορές που αλλάζουν από τη μια ομάδα στην άλλη.

 

ΟΙ ΟΜΑΔΕΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ

Τo 1942, δημοσιεύτηκε ένας στατιστικός συσχετισμός μεταξύ χαρακτηριστικών, όπως η ικανότητα προσαρμογής του οργανισμού στο εξωτερικό περιβάλλον και η ομάδα αίματος από την οποία εξαρτάται η ατομικότητα του ιστού κάθε οργανισμού και η οποία (ομάδα αίματος) είναι κληρονομική. 

Στις τέσσερις ομάδες, Α, Β, Ο, και ΑΒ, αντιστοιχούν τέσσερις χαρακτήρες – τρόποι προσαρμογής – εντελώς διαφοροποιημένοι. Ο άνθρωπος με ομάδα αίματος  Α δείχνει να είναι ταυτόχρονα ο πιο ευαίσθητος και ο πιο εκλεκτικός. Είναι ένας αρμονικός, ανοιχτός στις συναισθήσεις χαρακτήρας στον οποίο κυριαρχεί η συναισθηματικότητα. 

Ο άνθρωπος με ομάδα αίματος Ο προσαρμόζεται σε κάθε αλλαγή πολύ εύκολα και αυθόρμητα. Είναι ο πιο έτοιμος να συμφωνήσει με το περιβάλλον και ορίζει ένα χαρακτήρα –πρότυπο, ο οποίος δίνει προτεραιότητα στις ανταλλαγές, ισορροπώντας τη συναισθηματικότητα με τη δράση. 

Το άτομο της ομάδας αίματος Β είναι το πιο αυθεντικό σ’ όποιο περιβάλλον κι αν βρεθεί, το πιο ανεπηρέαστο από τις εξωτερικές επιδράσεις. Παρουσιάζει ένα ρυθμικό χαρακτήρα, που δίνει προτεραιότητα στον προσωπικό «ρυθμό» και στη δράση. 

Ο άνθρωπος με ομάδα αίματος ΑΒ είναι ο πιο πλούσιος, αφού συνδυάζει τα χαρακτηριστικά της ομάδας Α και Β, αλλά και ο πιο ασταθής και αντιφατικός. Εμφανίζει έναν περίπλοκο χαρακτήρα, που περνάει απότομα από το ορθολογιστικό επίπεδο στο συναισθηματικό και αντίθετα. Φαίνεται αρκετά συγκεχυμένος και ακατανόητος σε όσους τον γνωρίζουν. 

Έτσι, φαινόμαστε κληρονομικά εξαρτημένοι από την ομάδα αίματός μας, όπως επίσης π.χ. από τα σεξουαλικά μας γονίδια. Δεν εξαρτάται από εμάς τους ίδιους να ανήκουμε στην ομάδα Α ή Ο, όπως δεν εξαρτάται από εμάς το να είμαστε άνδρας ή γυναίκα (εδώ υπεισέρχονται οι καρμικές προϋποθέσεις). Αλλά το γεγονός ότι κάποιος ανήκει στην Α ή Β ομάδα αίματος ή είναι άνδρας ή γυναίκα δεν περιορίζει την ελευθερία του. Στο κοινό ανθρώπινο υπόβαθρο είναι πολλές οι διαφορές που αποκαλύπτει η εργαστηριακή ανάλυση. Έτσι, αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχουν δύο ίδιες ομάδες αίματος, όπως δεν υπάρχουν δυο ίδια δακτυλικά αποτυπώματα. Η ελευθερία μας ριζώνει στο να συνειδητοποιήσουμε τις αρετές μας και να τις ενισχύσουμε ενεργοποιώντας τες. 

Η ψυχολογία διδάσκει ότι στο ψυχολογικό επίπεδο, όπως και στο φυσιολογικό, οι άνθρωποι δε μοιάζουν μεταξύ τους, δεν είναι όμοιοι: επομένως δεν είναι ανταγωνιστικές αλλά συμπληρωματικές οντότητες. Είναι φτιαγμένοι έτσι, ώστε μερικοί να βρίσκουν την πλήρη έκφρασή τους σε δραστηριότητες που δεν ταιριάζουν καθόλου σε άλλους, και αντίθετα. Η αρμονία της ανθρωπότητας βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτήν τη θαυμάσια διαφοροποίηση και ανισότητα. Το ίδιο συμβαίνει και σε μεγαλύτερη κλίμακα με τους λαούς: ο καταμερισμός των τεσσάρων ομάδων αίματος αλλάζει σύμφωνα με τις εθνολογικές ομάδες. Η συμπεριφορά, η ιστορία, η πολιτική κ.λ.π. των εθνών αποκτούν νέα προοπτική στο φως της ψυχοβιολογίας. 

Από τις χαρακτηριστικές διαφοροποιήσεις, τις συσχετισμένες με τις τέσσερις ομάδες αίματος, απορρέουν πολλές προεκτεινόμενες συνέπειες. Επιτυγχάνοντας μια πιο αντικειμενική γνώση των ατόμων και των κοινωνικών ομάδων, η αντιμετώπιση αυτή ανοίγει νέους ορίζοντες στις μεθόδους εκπαίδευσης, το σχολικό και επαγγελματικό προσανατολισμό, την οργάνωση της εργασίας καθώς και τη συνεργασία και τις σχέσεις μεταξύ των λαών.

ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

Χάρη στις διεθνείς στατιστικές μελέτες που έγιναν τις τελευταίες δεκαετίες με στόχο τις μεταγγίσεις αίματος, είναι γνωστός σήμερα ο καταμερισμός των τεσσάρων ομάδων αίματος στον κόσμο. Οι λαοί του πλανήτη μπορούν έτσι να ταξινομηθούν σε τέσσερις μεγάλες ομάδες. 

. Οι λαοί στους οποίους υπάρχει σχετική κυριαρχία της ομάδας αίματος Α, είναι ευαίσθητοι και δημιουργικοί. Όταν η ομάδα Α κυριαρχεί πολύ καθαρά (ιθαγενείς τις κεντρικής Αυστραλίας, Πολυνήσιοι της Χαβάης), τείνουν να είναι αυτάρκεις και έχουν την τάση να ζουν σε κλειστή κοινωνία. Αν μαζί με την ομάδα αίματος Α είναι υψηλή η σχετική αναλογία της ομάδας Ο, τότε έχουν ακτινοβολία, είναι κοινωνικοί, δεκτικοί στις ανταλλαγές, ικανοί να καταλαβαίνουν αμέσως τους άλλους και να προσαρμόζονται. Αγαπούν την ελευθερία και θέλουν δημοκρατικές κυβερνήσεις (Γάλλοι, Άγγλοι, Βέλγοι, Γερμανοί της Ρηνανίας, λευκοί των ΗΠΑ).

Αλλά αν η σχετική αναλογία της ομάδας Ο ελαττώνεται, ενώ της Β αυξάνεται, τότε ανακαλύπτουμε λαούς που δυσκολεύονται περισσότερο να προσαρμοστούν και παραμένουν πιο απόμακροι (Γερμανοί του Βερολίνου, Ισπανοί, Άραβες της Αλγερίας). 

. Οι λαοί με σχετική κυριαρχία της ομάδας αίματος Ο είναι κοινωνικοί, έμποροι και διπλωματικοί. Συνεταιρίζονται εύκολα λόγω των αντιλήψεών τους γι’ ανταλλαγή. Αλλά αν η ομάδα Ο κυριαρχεί υπερβολικά, χωρίς να έχει αρκετή αναλογία της Α, για ανανέωση, ούτε αρκετή της Β, για την αυστηρή διατήρηση των παραδόσεων, είναι προορισμένοι να εξαφανιστούν μετά την επαφή τους με άλλους πιο οργανωμένους λαούς, λόγω της ευκολίας τους για προσαρμογή. Μπορεί ακόμα να φαίνονται λαοί επιπόλαιοι, ξέρουν όμως να χειριστούν πονηρά τις διαμάχες με λαούς δυνατής και σταθερής προσωπικότητας, οι οποίοι θέλουν να ασκήσουν πάνω τους τις ανάλογες επιδράσεις (Εβραίοι της Υεμένης, μαύροι της Νέας Γουινέας, Βερεμπέροι της Τυνησίας, λαοί Τσο–ο της Φορμόζα). 

. Οι λαοί με σχετική κυριαρχία της ομάδας αίματος Β είναι παραδοσιακοί. Τους αρέσουν οι επίμονες δραστηριότητες. Όσο πιο πολύ κυριαρχεί η ομάδα Β μόνη της, τόσο περισσότερο αυστηροί και αμείλικτοι είναι στις αποφάσεις τους (Κινέζοι του Καντόν, Μάντσου, Τάρταροι). Όσο περισσότερο αυξάνεται η ποσότητα της ομάδας αίματος Ο, τόσο πιο πρακτικοί είναι (Ρώσοι, Χιλιανοί). Ενώ αν οι ομάδες που ξεπερνούν την Ο, είναι οι Α και ΑΒ, έχουμε λαούς πιο εσωστρεφείς αλλά κυβερνήσεις λιγότερο δικτατορικές (Εσθονοί, Λιθουανοί). 

. Τέλος, οι λαοί με σχετική κυριαρχία της ομάδας αίματος ΑΒ έχουν πολυπλοκότερη ευαισθησία. Όσο πιο μεγάλη είναι η σχετική τους αναλογία στην ΑΒ, τόσο πιο βασανισμένοι, υπερευαίσθητοι αλλά και ποιητικοί είναι (Βαλκανικοί λαοί και λαοί της Εγγύς Ανατολής). Όσο μεγαλύτερη είναι η σχετική αναλογία της ομάδας Β, τόσο πιο πολύ αντιδρούν καταφεύγοντας στις παραδόσεις τους θωρακίζοντάς τες με στέρεο τρόπο, για να διατηρήσουν τη σταθερότητά τους (Ιάπωνες, Πολωνοί). 

Μέσα σε κάθε χώρα, στις ομοιογενείς εθνολογικές ομάδες υπάρχουν αλλαγές μικρής σημασίας. Όμως, είναι πολύ έντονες σε γεωγραφικές περιοχές, όπου συγκατοικούν διαφορετικοί πληθυσμοί, οι οποίοι δεν έχουν αναμειχθεί ποτέ μεταξύ τους, ακόμα και όταν η παρουσία τους στο ίδιο έδαφος ανάγεται σε αιώνες. Αυτή είναι η περίπτωση κυρίως της βόρειας Αφρικής. 

Πρέπει λοιπόν να συμπεράνουμε από τις αναλύσεις αυτές ότι θα ήταν ωφέλιμο να απαγορευτούν οι αναμίξεις λαών Υπάρχουν όμως, αντίθετα και ευεργετικές αναμίξεις.

Είναι αυτές που οι πληθυσμοί ομάδας αίματος Ο θα προκαλούσαν στους λαούς με σχετική κυριαρχία της ομάδας ΑΒ, κι έτσι θα αναδιοργάνωναν τα γονίδια ξεχωρίζοντας τους Α από τους Β. Είναι επίσης ευεργετικές οι αναμίξεις μεταξύ πληθυσμών με όμοιους ή πολύ εγγύς ψυχοβιολογικούς τύπους. Αλλά, θα έπρεπε να αποφεύγονται μεταξύ λαών με σχετική κυριαρχία αίματος ομάδας Α από τη μια και Β από την άλλη. Αλλιώς, η κατάσταση θα οδηγούσε σε μια βιολογική «Βαλκανικοποίηση» του πλανήτη, που θα προκαλούσε συνεχείς επαναστάσεις, ώσπου οι άνθρωποι να λάβουν μια επαρκή ψυχοβιολογική εκπαίδευση, η οποία να τους επιτρέψει να οδηγήσουν καλύτερα τα πεπρωμένα τους. Παρόλο που αυτό συμβαίνει ήδη στην εποχή μας, είναι όμως εκ φύσεως δύσκολο να γίνονται τέτοιες αναμίξεις, λόγω της ίδιας της φύσης των λαών αυτών, που είναι αντίθετη. Γι’ αυτό άλλωστε δεν μπορεί άνθρωπος της ομάδας Α να είναι αιμοδότης της Β και αντίθετα, εφόσον προκαλείται πήξη του αίματος με μοιραίες συνέπειες.

 

ΤΟ ΑΙΜΑ, ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ  

Ο Αμερικανός Joseph Whinteneg έλεγε: «Αυτό που ονομάζεται πρόβλημα της Ανατολής είναι απλώς η ζύμωση δυσανάλογων τύπων». Και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια, γιατί η Εγγύς Ανατολή είναι η κατ’ εξοχήν περιοχή των εθνών ομάδας αίματος ΑΒ. Παντού, όπου υπάρχουν σε ικανό αριθμό λαοί της Α και Β ομάδας, αμέσως θα δημιουργηθούν συγκρούσεις. Πρόκειται για δύο τρόπους ζωής, δύο διαφορετικούς ψυχοβιολογικούς ρυθμούς, δύο διαφορετικές μεταφυσικές αντιλήψεις και δύο συστήματα διακυβέρνησης που αντιμετωπίζονται ανταγωνιστικά σε κάθε περίπτωση. Αυτή η συνεχής σύγκρουση ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο αντίθετες τάσεις έχει ως αποτέλεσμα οι λαοί της ομάδας ΑΒ να είναι σε συνεχή κατάσταση επανάστασης. Φέρνουν τον πόλεμο μέσα τους, χωρίς να είναι ανάγκη να πολεμούν με άλλους. Οι ραδιουργίες οδηγούν την εξουσία από έναν ήπιο σ’ ένα σκληρό δικτάτορα μέσα από εναλλασσόμενα ρεύματα. Η πολιτική δολοφονία είναι ένα κανονικό, συνηθισμένο φαινόμενο και οι άνθρωποι αναζητούν τυφλά μια βαλβίδα διαφυγής από το ψυχολογικό τους άγχος (Βαλκανικοί λαοί, λαοί της Κεντρικής Αμερικής και της βόρειας περιοχής της Νοτιοαμερικής). 

Ο Γιουγκοσλάβος ανθρωπολόγος Jovan Civic είχε χαράξει πριν από τον Π. Πόλεμο, ένα σύνορο αίματος χωρίζοντας την Ευρώπη περίπου στο ύψος του σημερινού σιδηρούν παραπετάσματος. Είχε προσέξει ότι πέρα από κάποιο ποσό αίματος ομάδας Β προκαλούνταν μια απότομη κρυσταλλοποίηση στο αίμα της ομάδας Α, που συνεπαγόταν πολλή ρυθμική αντίδραση (της Β), η οποία αντιστεκόταν στους ξένους χαρακτήρες. Όλοι οι πόλεμοι, που συνήθως θεωρούνται οικονομικοί ή πολιτικοί, θα ήταν πριν απ’ όλα ψυχοβιολογικοί. Θα ήταν τότε τα αρμονικά στοιχεία (της ομάδας) των δύο μπλοκ και τα αρμονικά στοιχεία των ουδέτερων χωρών αυτά που θα μπορούσαν να μετατρέψουν κάποιες όψεις αυτών των συγκρούσεων σε οικονομικές. 

Αλλά ουσιαστικά θα ήταν πόλεμοι διαφορετικών ιδιοσυγκρασιών που ήρθαν σε επαφή και προσπαθούσε η μια να κυριαρχήσει πάνω στην άλλη. Για τους λαούς με επικράτηση της ομάδας αίματος Α ο πόλεμος είναι πάντα μια αντίδραση, όχι κάτι αυθόρμητο. Το κάνουν για αυτοάμυνα του συναισθηματικού εσωτερικού τους κόσμου, για να διασώσουν το ιδεώδες ή την πίστη τους (Ιπποτικοί πόλεμοι της Δύσης, αρχαίες και μοντέρνες σταυροφορίες, θρησκευτικοί πόλεμοι), για να διατηρήσουν τη γη των προγόνων τους και το πνεύμα της κουλτούρας τους, ώστε να θριαμβεύσει το έργο τέχνης πάνω στην καιροσκοπία και το κέρδος (εξήγηση της σωτηρίας του Παρισιού το 1944 από τον Von Choltitz). Τέλος, ο πόλεμος των αρμονικών της ομάδας αίματος Α μπορεί επίσης να είναι ένας πόλεμος εκδίκησης, για να αντισταθούν ενάντια σ’ αυτό που θεωρούν αδικία.

Για τους μελωδικούς λαούς στους οποίους κυριαρχεί η ομάδα αίματος Ο, ο πόλεμος είναι ένα φαινόμενο που προσπαθούν να αποφύγουν, γιατί δεν είναι πολεμοχαρείς. Προτιμούν τις συμβιβαστικές λύσεις και χρησιμοποιούν τη διπλωματία πριν τη μάχη. Όταν μπαίνουν σε πόλεμο, συνήθως παρασυρόμενοι από άλλους, το κάνουν περισσότερο για οικονομικούς λόγους παρά για ιδεολογικούς. Είναι ευαίσθητοι στην εμφανή δύναμη περισσότερο από την ουσιαστική, δεν υπολογίζουν ποιος θα είναι ο δυνατότερος, αλλά επηρεάζονται από τα πρόσκαιρα. Η Ιταλία έμπαινε σε πόλεμο κάθε φορά που ένας λαός φαινόταν ότι κυριαρχούσε και την έκανε να πιστέψει ότι αυτό τη συνέφερε, και έμπαινε σ’ αυτόν, όταν πλέον είχε περάσει η σκληρότερη φάση και δεν επρόκειτο παρά μόνο να διοργανώσει τα επινίκια. Αυτοί οι μουσικοί λαοί, που θα μπορούσαν να παίζουν ένα ρόλο υπέρ της ειρήνης, αν διατηρούσαν το νόημα της αποστολής τους, υποκύπτουν στον καιροσκοπισμό και γι’ αυτό μακροπρόθεσμα καταστρέφουν τις πολιτικές τους γραμμές. 

Οι λαοί με σχετική κυριαρχία της ομάδας αίματος Β είναι από τη φύση τους πιο αυθόρμητοι πολεμικά. Αναζητώντας τη δράση για τη δράση καθαυτή, ο πόλεμος είναι γι’ αυτούς μια φυσική λειτουργία, σχεδόν μια ηδονή. Για το λόγο αυτό, παράλληλα σκοπεύουν την ενοποίηση του εξωτερικού περιβάλλοντος. Αν τους εμποδίζουν οι περιπλοκότητες και οι αντιπολιτεύσεις, δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τη δύναμη, για να τις υποτάξουν. Αρκεί να νιώθουν αρκετά δυνατοί  γι’ αυτό. Όλες οι μεγάλες εισβολές, εδώ και χιλιετηρίδες, ξεκινούν πάντα από τις πιο ρυθμικές περιοχές (δηλαδή με κυριαρχούσα τη Β ομάδα αίματος) της Ασίας. Και η ιστορία της Κίνας δεν είναι παρά μια διαδοχή πολέμων μεταξύ δικτατόρων διαφόρων φυλών για την κατάκτηση της εξουσίας. Όμως, η ιστορία της Ινδίας αποδεικνύει ότι στους ρυθμικούς λαούς μπορεί επίσης να υπάρξουν μακριές περίοδοι ειρήνης, αν δίνουν κυριαρχούσα σημασία σ’ αυτά που αποτελούν τις  κυριότερες ανθρώπινες αξίες: την παράδοση και την υπηρεσία σ’ ένα όλο και υψηλότερο ιδεώδες, το οποίο τους απελευθερώνει από στείρους εγωκεντρισμούς και τους μετατρέπει σε εξυπηρετητές μεγαλοπρεπέστερων ιδανικών.