- Αυτήν τη στιγμή ένα παιδί γεννιέται… και το πρώτο του κλάμα ηχεί φέρνοντας στο φως μια νέα ζωή.
- Αυτήν τη στιγμή ένα κορίτσι ερωτεύεται… και τα μάτια της δακρύζουν από καθαρή ευτυχία.
- Αυτήν τη στιγμή ένας γέροντας καμαρώνει τα έργα της ζωής του… και το βλέμμα του βουρκώνει αφήνοντας ένα δάκρυ να πέσει.
Αλλά ταυτόχρονα…
- Αυτήν τη στιγμή ένα παιδί πεθαίνει από ασιτία… και στα μάτια του διαβάζουμε ένα «γιατί», μια απόγνωση.
- Αυτήν τη στιγμή ένα κορίτσι κακοποιείται… και ο πόνος διαπερνά το σώμα και την ψυχή της.
- Αυτήν τη στιγμή ένας γέρος, απελπισμένος, τραβά χωρίς στόχο… γαντζωμένος σε μια ζωή όπου δεν έχει πια θέση.
Η ζωή είναι φτιαγμένη με δάκρυα χαράς και πόνου. Αλλά πού οδηγεί η ζωή, όταν ο άνθρωπος δεν έχει στόχους;
Όλοι μπορούμε να απαλύνουμε τον πόνο και να δώσουμε ένα νόημα σε μια ζωή χωρίς Πνεύμα. Όλοι μπορούμε να ενισχύσουμε την ομορφιά και το θάρρος και να παλέψουμε για μια Ζωή πιο φωτεινή και πιο δίκαιη. Δε χρειάζεται να περιμένουμε τις γιορτές των Χριστουγέννων, για να αφουγκραστούμε τη δυστυχία και να ανοίξουμε την καρδιά μας στον συνάνθρωπο.
Εσύ, που ξέρεις να δώσεις ζωή και μπορείς να θρέψεις με γνώσεις και ελπίδες τα τόσα «ορφανά» παιδιά που υπάρχουν στον κόσμο.
Εσύ, που ο Έρωτας χτύπησε την πόρτα σου και άνοιξε την καρδιά σου, για να δέχεσαι και να προσφέρεις τη γλυκιά του δύναμη.
Εσύ, που είσαι δραστήριος και δημιουργείς και βλέπεις, με υπερηφάνεια, να ανθίζουν τα έργα σου, ενώ άλλοι ακολουθούν και βελτιώνουν αυτά που εσύ ξεκίνησες, για να χτίσουν ένα καλύτερο μέλλον.
Εσύ… μην πεις απλά ότι λυπάσαι για ό,τι συμβαίνει γύρω σου. Η λύπη πικραίνει και σε κάνει να πενθείς χωρίς να προσφέρει τίποτα. Μην πεις ότι δεν μπορείς, μη με ρωτάς «Τι να κάνω;». Μέσα στην Ψυχή σου βρίσκονται οι λύσεις που αναζητάς.
Μην κλείσεις τα μάτια σου μπροστά σε τόση δυστυχία, μην περνάς αδιάφορος, γιατί εσύ είσαι μια καρδιά που αγαπάει την ανθρωπότητα. Και, όπως λέει το αρχαίο κείμενο: «Άφησε κάθε δάκρυ ανθρώπινο, καυτό να πέφτει μέσα στην καρδιά σου και εκεί να μένει, και μην το σβήνεις πριν να’ χει τέλεια αφανισθεί ο πόνος που το γέννησε… τα δάκρυα αυτά είναι τα ποτάμια που ποτίζουν τους κάμπους της αθάνατης Συμπόνιας»(Η Φωνή της Σιγής, Ε.Π. Μπλαβάτσκυ).
Εσύ… μπορείς να είσαι μια Δύναμη που αγωνίζεται ενάντια στην αδικία και προσφέρει γενναιόδωρα μια Ακτίνα Φωτός σε όλους.
Μην κρυφτείς στο καβούκι σου κι έλα μαζί να φτιάξουμε έναν κόσμο πιο καλό.