ΑΡΘΡΑ
Μια πλούσια αρθογραφία, σχετικά με τη φιλοσοφία, την ψυχολογία, τον εσωτερισμο, την επιστήμη και άλλα ένδιαφέροντα θέματα.
Κατανόηση και προετοιμασία για τον θάνατο

Ευρετήριο Άρθρου

Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, η ιδέα του θανάτου θέτει το αιώνιο μυστήριο κι αποτελεί τον πυρήνα σπουδαίων θρησκευτικών και φιλοσοφικών στοχασμών. Η φύση του θανάτου, η ύπαρξη ή όχι μεταθανάτιας ζωής, η επικοινωνία με τους νεκρούς, η αντιμετώπιση του πόνου αποχωρισμού, η προετοιμασία της ψυχής για το «πέρασμα» είναι μερικά από τα θέματα που ανέκαθεν απασχολούσαν την ανθρώπινη διάνοια. Ο κάθε λαός, ανάλογα με το πολιτιστικό του επίπεδο και την εποχή, έχει διαμορφώσει τις δικές του αντιλήψεις πάνω σ’ αυτό το τόσο σημαντικό θέμα.

Ο θάνατος θεωρείται από εσωτερική άποψη ένα μεγάλο διάλειμμα στη ζωή της δράσης του φυσικού πεδίου. Θα πρέπει να μάθουμε να τον θεωρούμε ως μέρος της διαδικασίας ανάπτυξης, όπως η κάμπια πεθαίνει ως σκουλήκι για να ξαναγεννηθεί ως πεταλούδα. Αυτό που αποκαλούμε γέννηση δεν είναι παρά η διαδικασία πρόσληψης φυσικού φορέα κι αυτό που αποκαλούμε θάνατο δεν είναι παρά η διαδικασία απόρριψής του. Όπως οι διαδικασίες της γέννησης περιλαμβάνουν κι άλλα πράγματα εκτός από τον τοκετό, έτσι και οι διαδικασίες του θανάτου περιλαμβάνουν κι άλλα πράγματα πέρα από το σταμάτημα της αναπνοής.

Μπορεί να επέλθει με δυο τρόπους: φυσιολογικά και σύμφωνα με τον θείο νόμο ή μη φυσιολογικά, παραβιάζοντάς τον. Ο φυσικός θάνατος έρχεται όταν έχει εξαντληθεί το κάρμα που είχε αναλάβει η ψυχή σε αυτή την ενσάρκωση. Ο μη φυσικός ή παθολογικός θάνατος του σώματος έρχεται από κάποιον εξωτερικό παράγοντα, όπως η μηχανική βλάβη κάποιου ζωτικού οργάνου κλπ. Από μια άλλη οπτική γωνία υπάρχουν και δυο ειδών περάσματα, το ειρηνικό πέρασμα στην άλλη όχθη, που είναι το φυσιολογικό, και το αγωνιώδες, το παθολογικό.

Πρόκειται ουσιαστικά για μια Πύλη που οδηγεί σε μια συνειδησιακή κατάσταση διαφορετική από τη συνηθισμένη. Ο θάνατος δίνει στο πνεύμα την ευκαιρία να αφομοιώσει όσα διδάχτηκε στη διάρκεια της ενσάρκωσης. Η ψυχή ενσαρκώνεταιγια να διδαχτεί και εκσαρκώνεται για να μεταφέρει τις εμπειρίες της πίσω, στο ανώτερο Εγώ. Το έργο των «ζωντανών» είναι διαφορετικό από το έργο των «νεκρών». Μετά από την περίοδο της ενεργητικής δραστηριότητας, ακολουθεί η περίοδος της εσωτερικής αφομοίωσης. Κι έτσι προχωρεί η εξέλιξη.

 

Η προσωπική μας στάση απέναντι στον θάνατο

Ποιο είναι το στοιχείο του θανάτου που φοβόμαστε ότι θα μας φέρει θλίψη και τρόμο; Αρχικά, εκείνο που φοβόμαστε είναι το Άγνωστο. Ύστερα φοβόμαστε ότι θα αποχωριστούμε εκείνους που αγαπάμε. Αυτές οι σκέψεις τον κάνουν να φαίνεται τρομερός.

Λέγεται ότι το μεγάλο δώρο του θεσμού των Μυστηρίων προς τους μυημένους ήταν η απελευθέρωση των τελευταίων από τον φόβο του θανάτου. Ορισμένα δόγματα, όπως το ρωμαιοκαθολικό και το βουδιστικό, διδάσκουν στους πιστούς τους να συλλογίζονται τακτικά τον θάνατό τους. Αυτό τους προσφέρει μια μαθητεία τόσο αξιόλογη που θα έπρεπε να την επιδιώκουμε όλοι μας.

Ο «διαλογισμός» του θανάτου μας δεν πρέπει να εστιάζεται στη διάλυση του σώματος, γιατί το σώμα μας δεν είναι ο αληθινός μας εαυτός. Η σκέψη πρέπει να εστιάζεται στην απελευθέρωση της ψυχής από τους περιορισμούς του σώματος κι ότι εκείνη αρχίζει να ζει μια άλλη ζωή. Μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας να συναντάει εκείνους τους φίλους που πέρασαν πριν από μας τις πύλες του θανάτου. Αν όλα δείχνουν ότι ο θάνατος είναι κοντά, μπορούμε να τους στείλουμε τηλεπαθητικά ένα μήνυμα, ζητώντας τους να μας προϋπαντήσουν.

Εκτός από τους προσωπικούς φίλους που είμαστε σίγουροι για την αγάπη τους, υπάρχουν κι άλλοι φίλοι στα εσωτερικά πεδία, που μπορούμε να ζητήσουμε τη βοήθειά τους, πριν πάμε εμείς εκεί. Υπάρχουν άφθονες ενδείξεις από αμέτρητες πηγές ότι οι ομάδες των αόρατων βοηθών είναι πολύ οργανωμένες και ότι καμιά ψυχή δεν αφήνεται να περάσει απέναντι μόνη και αβοήθητη.

Όταν ετοιμάζεται να αναχωρήσει η ψυχή από το σώμα δίνει ένα σινιάλο. Στα εσωτερικά πεδία έχουν οριστεί οδηγοί που καθήκον τους είναι να παρακολουθούν τα σινιάλα και τις ψυχές. Καλωσορίζουν και περιποιούνται τους νεοφερμένους, μένοντας στο πλευρό τους για όσο τους χρειάζονται.

Είναι καλό να εξοικειωνόμαστε με τις μεταθανάτιες καταστάσεις ώστε να συνηθίζουμε στην ιδέα τους και να μη μας φαίνονται παράξενες ή φοβερές. Έτσι απογυμνώνουμε το θάνατο από όσα μας κάνουν να τρομάζουμε.

Όταν διαλογιζόμαστε πάνω στο δικό μας θάνατο, ας μην εστιαζόμαστε τόσο πολύ στο πέρασμα της ψυχής όσο στη νέα ζωή που μας περιμένει. Ας σκεφτόμαστε με χαρά τις νέες ελπίδες και δραστηριότητες που ανοίγονται μπροστά μας. Να σκεφτόμαστε ότι γεννιόμαστε και πάλι.

nea acropoli proetoimasia gia thanato02

Η στάση αυτών που μένουν πίσω

Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τη θλίψη είναι μια από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες και φανερώνει την πνευματική μας κατανόηση. Η στάση που κρατάμε απέναντι στο θάνατο του σώματος εξαρτάται από το τι πιστεύουμε για τη ζωή.

Αυτοί που μένουν πίσω υποφέρουν και αισθάνονται πολύ μεγάλη θλίψη. Το ερώτημα είναι: αυτά που νιώθουν είναι για τον νεκρό ή για τη δική τους μοναξιά; Το πιο πιθανό είναι ότι θλιβόμαστε για τον εαυτό μας, γιατί ο νεκρός έχει πάει «στην πατρίδα» του κι εκεί αναπαύεται ειρηνικά.

Όπως σε κάθε πόνο, πρέπει να τον αντέξουμε με γενναιότητα. Σκέψεις αγάπης και όχι θλίψης πρέπει να ακολουθούν την ψυχή στο ταξίδι της, προσμένοντας την επανασύνδεσή της.

Πολλά μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτόν που φεύγει. Αν γνωρίζουμε, μπορούμε να τον ακολουθήσουμε στον αόρατο κόσμο, ως εκεί που φτάνουν οι δυνάμεις μας, μέχρι να νιώσουμε ότι έχει βρει προστασία και φροντίδα.

Αν το ζητήσουμε, μπορεί να έρθει και σε μας ο βαθύς εκείνος ύπνος που καταλαμβάνει αυτούς που φυλάγουν τον νεκρό και ξυπνούν από αυτόν έχοντας ασφάλεια και σιγουριά ότι ο άλλος κόσμος είναι μια άλλη φάση της ζωής και δεν υπάρχει τρόμος ούτε λησμονιά εκεί.

Πάνω από όλα ας μην ξεχνάμε ότι με το πλήρωμα του χρόνου ο νεκρός θα επιστρέψει. Γι’ αυτό, προσπαθώντας να εκφράσουμε την αγάπη που τώρα δεν μπορεί να εκδηλωθεί, ας τη στρέψουμε προς την προσπάθεια να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, για να τον βρουν όταν επιστρέψουν αυτοί που αγαπάμε.

Είναι αλήθεια ότι άμα υπάρχει αληθινή πνευματική ένωση οι άνθρωποι που τη νιώθουν παραμένουν σε επαφή, όπου κι αν βρίσκονται τα σώματά τους. Ο δεσμός της πνευματικής ένωσης αποκαλύπτεται όταν υπάρχει ένα κοινό ιδανικό, μια συντροφικότητα στα πνευματικά πράγματα. Όταν υπάρχει αυτό, ο δεσμός διαρκεί όσο και το πνεύμα, γιατί είναι αιώνιο. Τότε μπορούμε να στείλουμε στην ψυχή που έφυγε ένα σταθερό ρεύμα αγάπης για να την ανακουφίσουμε, αλλά να μην της μεταφέρουμε θλίψη και αγωνία. Έτσι μπορούμε να φτιάξουμε ένα κανάλι μέσα από το οποίο εκείνα τα ιδανικά θα μπορούν να καρποφορήσουν. Η συντροφικότητα με τον αγαπημένο μας μπορεί να συνεχιστεί ακόμα και τότε.