Αν βρεθείτε κάποια καλοκαιριάτικη νύχτα στην εξοχή και κοιτάξετε ψηλά στον ουρανό, μπορείτε να διακρίνεται καθαρά το λευκό μονοπάτι του γαλαξία. Ξεκινώντας από τα βορειοδυτικά ενώνει σαν μια γέφυρα τον ουράνιο θόλο του έναστρου ουρανού και φτάνει ως το νοτιοανατολικό ορίζοντα. Έχει διαφορετική λαμπρότητα στις διάφορες περιοχές του και είναι πολύ επιβλητικός όταν το παρατηρούμε από κάποιο ανοιχτό μέρος, όπως η θάλασσα ή κάποιο βουνό. Το γαλακτόχρωμο φως του οφείλεται στο ένα τρισεκατομμύριο περίπου αστέρια του, που φαίνονται πολύ κοντά το ένα στο άλλο, ώστε να είναι αδύνατον να τα ξεχωρίσουμε. Στη μυθολογία πολλών αρχαίων πολιτισμών ο γαλαξίας είναι: «Ο Ουράνιος Ποταμός», «Ο Ουράνιος Δρόμος», «Η Κοσμική Γέφυρα μεταξύ Ουρανού και Γης». Οι Πυθαγόρειοι τον ονόμαζαν «Οδό των Ψυχών» και οι αρχαίοι Έλληνες «Γαλακτικό Κύκλο» και «Ηριδανό Ποταμό». Στην Αίγυπτο ήταν ο Ουράνιος Νείλος. Για τους Ρωμαίους ήταν ο «Ιερός Ποταμός Γάλλος». Ο Λατίνος ποιητής Οβίδιος τον θεωρεί σαν «Το δρόμο που οδηγεί στην αθανασία». Η ιδέα του γαλαξία σαν δρόμο των θεών και των αθανάτων επαναλαμβάνεται από τους Λάπωνες ως τους Ινδιάνους και τους πυγμαίους της Γκαμπόν. Στο μεσαίωνα οι καθολικοί τον ονόμαζαν «Δρόμο της Ρώμης», επειδή πίστευαν ότι οι ψυχές περνούσαν απ’ αυτόν για να πάνε στην βασιλεία των ουρανών, αφού περνούσαν πρώτα από τον έλεγχο του Πάπα. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας ακόμα αποκαλείται «Ιορδάνης Ποταμός» και «Δρόμος της Παναγίας».